ABD’nin Minneapolis kentindeki 1932’den kalma bu evi yenilemek için, İç Mimar Julia Miller ve eşi Keith 6 yılını verdi. Julia’nın bir sosyal hizmet uzmanı olarak geliştirdiği gözlemsel becerilerini kullanarak, ev için istek listeleri oluşturdular, bütçe ve zaman izin verdiği ölçüde bu istekleri yavaşça uyguladılar.
Kış mevsiminin yaklaşmasıyla, listedeki kesinlikle göze çarpmayan bir projenin bekleyemeyeceği anlaşıldı: Eski pencerelerin değiştirilmesi, eskimiş boyaların yenilenmesi…
Bu aşamalar bütçelerini zorlasa da boya renklerini seçmeye başladılar. Julia, beyaz pencere çerçeveleri ve detayları olan dramatik, neredeyse siyah bir dış cephe seçti.
“Temiz çizgili bir görünüm istedik,” diyor. “Ama bu koyu rengi seçmek muhtemelen aldığımız en büyük riskti.”
İÇERİDE DAHA AYDINLIK BİR ORTAM VAR
İçeride renk paleti tersine dönüyor. Boyalı pencere çerçeveleri, modern aydınlatma armatürleri ve mat kömür fayansları gibi siyah ayrıntılar, kremsi kaymaktaşı duvarları, soluk yün ve keten kumaşları yansıtıyor. Julia, orijinal oyma şömine çevresi gibi ayrıntıları vurgulamak için rengi kullandı. Yeşil bir deri sandalye ve kıvrımlı kadife bir şezlong, oturma odasını yumuşak ve rahat gösteriyor. Julia, farklı şekil ve yüksekliklerdeki eski ve el yapımı koleksiyonlarının parçalarını şömine rafında döndürüyor.
Tadilatın geri kalanı, iki yıl arayla iki oğlunun doğumları arasındaki aşamalar halinde şekillendi. Onlar büyüdükçe Julia, Keith’in oturma odasının dışındaki ofisi gibi bazı ayrı alanları korumanın cazibesini gördü. Ama aynı zamanda mutfak ve yemek odası gibi bazı kapalı alanları birbirine bağlama ihtiyacı hissetti . Onları ayıran duvar yıkıldı ve ihtiyaçlarını karşılayan büyük bir ada için yeterli alan oluşturuldu.
Bir tarafta sürgülü köpek maması tabağı var; diğer tarafta, Julia’nın yeni verandasında oynayan çocukları izlerken mutfak işlerini yapabileceği bir alan var.
SÜRGÜLÜ CAM KAPILAR
Sürgülü cam kapılar, sıcak havalarda açık bırakılıyor ve Keith ve çocuklarının sık sık kamp yaptığı alana açılıyor. Sedir çerçeveli tavanı beyazlattılar.
Julia, 1932’den kalma bu evi yenilemek için bu Shaker tarzı yerleşik parçalar ve ahşap sarkıt lamba gibi basit parçaları birleştirmeye odaklandı. Ama onların sadeleştirilmiş stillerine karşı çıktı ve evin Kolonyal mimarisini alçı tavan ve antika bir aynayla zenginleştirdi.
Yerleşik bankın üzerindeki pencereler, mutfağın diğer tarafındaki yemek odasındaki pencerelerle uyum sağlıyor. Yakacak odun yığını, soba şık bir görüntü oluşturuyor.
“HER ZAMAN EVDEYİZ, BU YÜZDEN EV, ZEVK ALDIĞIMIZ UNSURLARA SAHİP OLMALIYDI”
Julia, “Her zaman evdeyiz. Tatillerimiz bile kısa, bu yüzden bu evin ebeveyn olarak zevk aldığımız tüm unsurlara sahip olmasını, aynı zamanda çocuklar ve ziyaret eden aileler için de harika olmasını istedik” diyor.
Julia, en büyük oğlunun yatak odasını donatırken, el yapımı yatak ve duvar kağıdı gibi kendisiyle birlikte büyüyecek parçalara yatırım yaptığını söylüyor. Julia’nın annesi tarafından yapılan yorgan başka bir hatıra…
17. yüzyıldan kalma çiftlik evinin şimdiki hali harika!
